پای من جوونیت رو هدر نکن دلبر ناز
باخت من کافیه ، تو دیگه به پای من نباز
توی قلب مهربونت واسه من خونه نساز
توی قلب مهربونت واسه من خونه نساز
منه بازنده رو خوب ببین ، برو تنهام بذار
من یک پاییزی ام و ولی تو چی گل بهار
دل به چی بستی عزیزم به منه بی کس و کار
دل به کی بستی عزیزم به منه بی کس و کار

قدر دنیا رو بدون لحظه هاش رو حروم نکن
برو و دو روز دنیا رو با من تموم نکن
من رو باز با اشک های قشنگت رو به روم نکن
من رو باز با اشک های قشنگت رو به روم نکن
آخه من خودم ته راه رو دیدم ، سیاهی
آخره این همه عشق و عاشقی ، تباهی
انگاری تو تنگ این دنیا جای یک ماهی
انگاری تو تنگ این دنیا جای یک ماهی

ای بشر از بهر زر مفکن به ذلت خویش را
                                       دور کن از خود تو این سرمایه تشویش را
مالک زور،صاحب زر،حامل کبر و غرور
                                        می کنی تو پیروی ابلیس بد اندیش را
دائماً در فکر گرد آوردن مالی چرا
                                        می دهی اندر رهش آئین و دین و کیش را
می فریبی مردمان را با ریاکاری چرا
                                        همچوگرگی کو به تن کرده لباس میش را
با زبانت می دهی آزار مخلوق خدا
                                         بر خلاف عقربان,از کین زنی تو نیش را
پند تو نساج می گردد میسر بیشتر
                                         گرکه خودسازی عمل این گفته های خویش را

پسرکی از مادرش پرسید : مادر چرا گریه می کنی ؟

مادر فرزندش را در آغوش گرفت و گفت : نمیدانم فرزندم . نمیدانم .

پسرک نزد پدرش رفت و گفت : پدر ! چرا مادر همیشه گریه می کند ؟ او چه می خواهد ؟

پدر تنها دلیلی که به ذهنش رسید این بود : زن ها همه بی هیچ دلیلی گریه می کنند . پسرک متعجب شد . و او هنوز از اینکه چرا زنها به راحتی گریه می کنند متعجب بود . تا اینکه شبی در خواب دید با خدا سخن می گوید . از او پرسید : خدایا چرا زنها این همه گریه می کنند ؟

خدا جواب داد :

من زن را به شکل ویژه ای آفریده ام . به شانه های او قدرتی داده ام تا بتواند سنگینی زمین را تحمل کند به بدنش قدرتی داده ام تا بتواند درد زایمان را تحمل کند به دستانش قدرتی داده ام که حتی اگر تمام کسانش دست از کار بکشند ، او به کار ادامه دهد . به او احساسی داده ام تا با تمام وجود به فرزندانش عشق بورزد ، حتی اگر او را هزاران بار اذیت کنند . به او قلبی داده ام تا همسرش را دوست بدارد ، از خطاهای او بگذرد و همواره در کنار او باشد و به او اشکی داده ام هرگاه نیاز داشت تا هرهنگام که خواست ، فرو بریزد این اشک را منحصراً برای او خلق کرده ام تا بتواند از آن استفاده کند .

زیبایی یک زن در لباسش ، موها ، یا اندامش نیست . زیبایی زن را باید

در چشمانش جست و جو کرد

زیرا تنها راه ورود به قلبش آنجاست .

من شاعرم و نگاه را می فهمم

نمناکی بغض و آه را می فهمم

با دیدن رنگ غم به خود می لرزم

حس دل بی پناه را می فهمم

شب ها به خیال روی او می خوابم

شیرینی این گناه را می فهمم

لبخند قشنگ او چه طعمی دارد!

آن مزه ی دلبخواه را می فهمم

وقتی که به رخ نقاب می آویزد

معنای شب سیاه را می فهمم

وقتی که کنار می زند گیسو را

راز سحر و پگاه را می فهمم

ای نور خدا تو هادیم باش که من

عمق خطرات راه را می فهمم

محمد بیدخونی

من روز را دوست دارم ولی از روزگار میترسم
دین را دوست دارم ولی از کشیش ها میترسم
من
من عشق را دوست دارم ولی از زنان میترسم
من روز را دوست دارم ولی از روزگار میترسم
روزگار ...
تو اگر سخت به من میگیری
با خبر باش
کار سختی نیست
بیهوده نرنج
بیهوده غمین مباش
من
من دلگیر تر از دیروزم
پژمرده ام
اگر میترسم از تو
رگه حیات آدمی ست
که از مرگ می هراسد
غنچه پژمرده این هستی را
امیدی به حیاتی دوباره نیست فقط خواهد ماند
و
نفس
فقط..

دست می سوزد با سیگار !
به خودت می آیی،
یادت می آید دیگر نه کسی است که از پشت بغلت کند،
نه دستی که شانه هایت را بگیرد،
نه صدایی که قشنگ تر از باد باشد ..
تنهایی یعنی این ...

تو به من خندیدی ،  و نمیدانستی:

من به چه دلهره از باغچه همسایه   سیب را دزدیدم .

باغبان از پی من تند دوید

سیب را دست تو دید .

غضب الوده به من کرد نگاه

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک.

و تو رفتی و هنوز

سالهاست که در گوش من آرام آرام

خش خش گام تو تکرار کنان میدهد آزارم

و من اندیشه کنان غرق این پندارم ،

که چرا خانه کوچک ما سیب نداشت.

چه زیبا! گفتم دوستت دارم !چه صادقانه پذیرفتی! چه فریبنده ! آغوشم برایت باز شد !چه ابلهانه! با تو خوش بودم !چه كودكانه ! همه چیزم شدی ! چه زود ! به خاطره یك كلمه مرا ترك كردی ! چه ناجوانمردانه ! نیازمندت شدم ! چه حقیرانه! واژه غریبه خداحافظی به من آمد! چه بیرحمانه! من سوختم

منتظر نیستم که چند خطی بنویسی،
دوست دارم اما نمی خواهم !
این قانون من است.
قانون من که تو را دوست دارد اما نمی خواهد.
برای همین اگر خبر بگیری، خوب است .نگیری دلگیر نمی شوم.
اگر بنویسی عالی ست ننویسی بد نمی شود!
بیایی ببینمت حرف ندارد... نیایی نبینمت می گذرد..
بگویی، بنویسی، بخواهی، بپرسی، ببینی بمانی، بشنویی، باشی،
همیشه باشی! نزدیک باشی... رفیق باشی ..
خوب می شود. بهشت می شود.
نباشی اما! نخواهی اما! جهنم نمی شود.
فقط ساعتها... ساعت ها گاهی پدر آدم را در می آورند. فقط ساعت ها گاهی بیچاره ات می کنند. فقط ساعت ها گاهی ..

گاهی دلتنگ می شوم
دلتنگتر از همه دلتنگی ها
گوشه ای می نشینم
و حسرت ها را می شمارم
و باختن ها را
و صدای شکستن ها را
نمی دانم من کدام امید را نا امید کرده ام
و کدام خواهش را نشنیده ام
و به کدام دلتنگی خندیدم
که این چنین دلتنگم.

بیا...
همان گونه که هستی بیا دیر مکن...
گیسوان مواجت آشفته
فرق مویت پاشیده.
بیا دلگیر مشو
بیا همان گونه که هستی
بیا دیر مکن
چمن ها را پایمال کرده به سرعت بیا.
اگر چه مروارید های گردنبندت بیفتد و گم شود.
باز بیا و دلگیر مشو
از کشتزارها بیا،
تندتر بیا...
ابرهایی که آسمان را پوشیده است می بینی
در طول رود که در آن دیده می شود.
دسته پرندگان وحشی در پروازند.
بادی که از روی چمن ها می گذرد و هر آن شدت می گیرد باد آن را خاموش خواهد کرد
چه کسی می تواند تردید داشته باشد که به ابروان و مژگانت سرمه نپاشیده ای
زیرا دیدگان طوفانیت از ابرهای بارانی هم سیاه ترند
اگر هنوز حلقه ی گل بافته نشده، چه مانعی دارد؟
اگر زنجیر طلایت هم بسته نشده آن هم بماند
آسمان از ابر آکنده است دیر شده همان گونه که هستی بیا...
بیا فقط بیا...

                                (بخشی از نامه ی رابیندرانات تاگور به همسرش)

خاطرم هست از قدیم مادر بزرگم می گفت

دروغگو دشمن خداست

دومین سال تحویل بی تو چه خوش خواهد گذشت

من خوبم

حال مساعدی دارم

به تو فکر نمی کنم

 سر سفره هفت سین دعایت نمی کنم حتی

من خوبم

من خوبم

من خوب

من خو

من خ

من...

من ولی مادر بزرگ

دروغ زیاد میگویم این روزها

کیستی که من

این گونه

به اعتماد

نام خود را

با تو می‌گویم،

کلید خانه ام را

در دستت می‌گذارم،

نان شادیهایم را

با تو قسمت می‌کنم،

به کنارت می‌نشینم و بر زانوی تو

این چنین آرام

به خواب می‌روم؟

کیستی که من

این گونه به جد

در دیار رویاهای خویش

با تو درنگ می‌کنم؟

احمد شاملو

تو آسمان آبی آرام و روشنی

من چون کبوتری که پرم در هوای تو

یک شب ستاره های تو را دانه چین کنم

با اشک شرم خویش بریزم به پای تو

بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح

بگذار تا بنوشمت ای چشمه شراب

بیمار خنده های توام بیشتر بخند

خورشید آرزوی منی بیشتر بتاب

خبر به دورترین نقطه جهان برسد

نخواست او به من خسته بی گمان برسد

شکنجه سخت تر از این که پیش چشم خودت

کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد

بـدجـور مـرضی است لـبهایـت

هـرچـه کـپسول ِ دوری خـوردم افــاقـه نـکرد.

زیـر زبـانی اگـر بـخورم زبـانـت را

آرام می شوم!

بـستری ات شده ام،

دکــتر دل جـهت ِ تـرخیـص،

روزی سه وعـده - تــو - را تـجویـز کـرده ...

صبـح هـا؛ شراب ِ لـبـت.

عصرهـا؛ پـرسه دور و وَرت.

شب هـا؛ سمـفونی بـا تـخـت و تـنت.

ایشاالله تو عروسیت جبران کنم