پسرکی از مادرش پرسید : مادر چرا گریه می کنی ؟

مادر فرزندش را در آغوش گرفت و گفت : نمیدانم فرزندم . نمیدانم .

پسرک نزد پدرش رفت و گفت : پدر ! چرا مادر همیشه گریه می کند ؟ او چه می خواهد ؟

پدر تنها دلیلی که به ذهنش رسید این بود : زن ها همه بی هیچ دلیلی گریه می کنند . پسرک متعجب شد . و او هنوز از اینکه چرا زنها به راحتی گریه می کنند متعجب بود . تا اینکه شبی در خواب دید با خدا سخن می گوید . از او پرسید : خدایا چرا زنها این همه گریه می کنند ؟

خدا جواب داد :

من زن را به شکل ویژه ای آفریده ام . به شانه های او قدرتی داده ام تا بتواند سنگینی زمین را تحمل کند به بدنش قدرتی داده ام تا بتواند درد زایمان را تحمل کند به دستانش قدرتی داده ام که حتی اگر تمام کسانش دست از کار بکشند ، او به کار ادامه دهد . به او احساسی داده ام تا با تمام وجود به فرزندانش عشق بورزد ، حتی اگر او را هزاران بار اذیت کنند . به او قلبی داده ام تا همسرش را دوست بدارد ، از خطاهای او بگذرد و همواره در کنار او باشد و به او اشکی داده ام هرگاه نیاز داشت تا هرهنگام که خواست ، فرو بریزد این اشک را منحصراً برای او خلق کرده ام تا بتواند از آن استفاده کند .

زیبایی یک زن در لباسش ، موها ، یا اندامش نیست . زیبایی زن را باید

در چشمانش جست و جو کرد

زیرا تنها راه ورود به قلبش آنجاست .

من شاعرم و نگاه را می فهمم

نمناکی بغض و آه را می فهمم

با دیدن رنگ غم به خود می لرزم

حس دل بی پناه را می فهمم

شب ها به خیال روی او می خوابم

شیرینی این گناه را می فهمم

لبخند قشنگ او چه طعمی دارد!

آن مزه ی دلبخواه را می فهمم

وقتی که به رخ نقاب می آویزد

معنای شب سیاه را می فهمم

وقتی که کنار می زند گیسو را

راز سحر و پگاه را می فهمم

ای نور خدا تو هادیم باش که من

عمق خطرات راه را می فهمم

محمد بیدخونی

من روز را دوست دارم ولی از روزگار میترسم
دین را دوست دارم ولی از کشیش ها میترسم
من
من عشق را دوست دارم ولی از زنان میترسم
من روز را دوست دارم ولی از روزگار میترسم
روزگار ...
تو اگر سخت به من میگیری
با خبر باش
کار سختی نیست
بیهوده نرنج
بیهوده غمین مباش
من
من دلگیر تر از دیروزم
پژمرده ام
اگر میترسم از تو
رگه حیات آدمی ست
که از مرگ می هراسد
غنچه پژمرده این هستی را
امیدی به حیاتی دوباره نیست فقط خواهد ماند
و
نفس
فقط..

دست می سوزد با سیگار !
به خودت می آیی،
یادت می آید دیگر نه کسی است که از پشت بغلت کند،
نه دستی که شانه هایت را بگیرد،
نه صدایی که قشنگ تر از باد باشد ..
تنهایی یعنی این ...

تو به من خندیدی ،  و نمیدانستی:

من به چه دلهره از باغچه همسایه   سیب را دزدیدم .

باغبان از پی من تند دوید

سیب را دست تو دید .

غضب الوده به من کرد نگاه

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک.

و تو رفتی و هنوز

سالهاست که در گوش من آرام آرام

خش خش گام تو تکرار کنان میدهد آزارم

و من اندیشه کنان غرق این پندارم ،

که چرا خانه کوچک ما سیب نداشت.

چه زیبا! گفتم دوستت دارم !چه صادقانه پذیرفتی! چه فریبنده ! آغوشم برایت باز شد !چه ابلهانه! با تو خوش بودم !چه كودكانه ! همه چیزم شدی ! چه زود ! به خاطره یك كلمه مرا ترك كردی ! چه ناجوانمردانه ! نیازمندت شدم ! چه حقیرانه! واژه غریبه خداحافظی به من آمد! چه بیرحمانه! من سوختم